O książce: 2015 / Wracając, usiadła na krześle i niemal uroczyście oświadczyła: - Kochane Ciastko! Myślę, że mamy w czym się zgodzić. Czy istnieje sposób, abyśmy mogli się ze sobą komunikować? - żeby nie powiedzieć, że rozmowy z podmiotami niezrozumiałymi dla nauki i opinii publicznej są na porządku dziennym, ale jestem w domu i robię, co chcę! - Potrzebujesz czegoś ode mnie? Cóż... dla ciebie? Nie pytasz: czy przeszkadzam Ci tutaj swoją obecnością? Jedz lepiej! Śpij więcej! I ubieraj się cieplej! - Szybko wyświetlono lakoniczną odpowiedź. - Źle się czuję, jeśli moja gospodyni czuje się źle lub jest chora. Wow! Więc jesteśmy po tej samej stronie... Nieźle. „Ja… uh… spróbuję”, zdając sobie sprawę z odpowiedzialności, obiecałem ciastko. I nagle przypominając sobie kochanka, wyrzuciła kolejne stresujące pytanie. - Jak reagujesz na obecność stałego mężczyzny na moim terenie? I... cisza..